Zolang Mireille en ik al vriendinnen zijn (en dat is al héél lang!) ken ik Botti. Tenminste kennen... ik zag hem regelmatig als ik op bezoek was. Of ik herinner me nog de onvergetelijke tijd toen we als prille tieners een mooie zomer beleefden op de camping bij Botti en Mareine aan zee. Dik veertig jaar geleden, maar de herinnering blijft levendig. De laatste jaren heb ik hem niet zo vaak meer gezien. Sporadisch bij bepaalde gelegenheden als de trouw van Mireille en Benny of een verjaardagsfeest in de tuin. Hij bleef onverminderd de minzame, intelligente man met gevoel voor humor. Een kwinkslag was nooit ver weg. Zelfs toen hij ouder werd, bleef de twinkeling in zijn ogen. Maar ook op trieste momenten zoals bij het overlijden van dochter Jeannine stond hij er als een rots, ondanks het zichtbare verdriet. Hij hoorde tot de categorie mensen van wie je denkt dat ze er altijd zullen zijn en van wie je niet ziet aankomen dat er een dag komt dat dat niét zo is. Hij heeft een gezegende leeftijd bereikt, maar dat zal niet wegnemen dat het verdriet om het verlies bij al wie hem dierbaar was groot zal zijn. Ik wil Mireille, maar ook de hele familie dan ook heel veel sterkte wensen bij dit afscheid. Mag het verdriet met de tijd stilaan plaats maken voor dankbaarheid om de vele mooie herinneringen. Mijn innige deelneming. Mijn gedachten zijn bij jullie! Eva xxx

Vaarwel Botti! Het was altijd een plezier als ik zag en je bracht een lach op het gezicht van al je (achter)kleinkinderen. Veel sterkte voor de hele familie... " Those we love don't go away, they walk beside us everyday. Unseen, unheard, but always near, still loved, still missed and very dear."