Een pad samen bewandelen

Het is een voorrecht om zo dicht in het leven van mensen te mogen komen, je bewandelt tenslotte samen het pad van afscheid nemen

Manuel was een veelbelovende student en scoutsjongenaar op een bepaald moment in zijn leven liep het fout. Op een winteravond benam hij zich van het leven als ultieme oplossing voor al zijn problemen. Dacht hij… want eigenlijk wil niemand ‘dood’ maar wel rust in het hoofd.

Aangezien zijn kinderen minderjarig waren, werd zijn mama op de hoogte gebracht.

Zij was een warme en sterke vrouw die met veel liefde gesteund werd door haar echtgenoot, de stiefvader van Manuel. Toen al viel ons op dat er zoveel aandacht en troost tussen beiden aanwezig was. Als uitvaartplanner stel je je anders op, je leeft mee en probeert te voelen hoe je de mensen kan helpen. Iedere vraag die je moet stellen voelt zwaar aan, de situatie klopt niet. We zouden hier niet aan tafel moeten zitten, zeiden we nog ...

Het werd een uitvaart in intieme kring. Het was mooi zo … en alles verliep rustig en sereen.

En daar zit je dan ineens terug ...

Wanneer je de familie dan opnieuw ziet bij de herdenkingsplechtigheid krijg je een enorm gevoel van dankbaarheid, dat we toch iets konden betekenen in die enorm zware periode die is geweest.

Een klein jaar nadien kregen we telefoon van de mama van Manuel. Haar man was terminaal ziek en ze wilden een afspraak maken om zijn uitvaart op voorhand te regelen.

"Het klikte zo goed met jou toen Manuel overleed", vertelde ze

Als je weet dat de persoon die voor je zit weldra zal komen te gaan, besef je de kwetsbaarheid van het leven. Ze waren zo’n hecht en gelukkig koppel, maar ze waren heel realistisch en wisten dat zijn tijd snel zou komen.

"Deze keer zijn we voorbereid" vertelde hij nog.

Hij sliep in, omringd door zijn naasten, anderhalf jaar na zijn stiefzoon.